Takıntılıydım aslında hala öyleyim ve bu huyumdan nefret ediyorum. Çoğu zaman başıma dert olmuştur bu huyum. Çoğu zaman diyorum çünkü ömrümde öyle bir an oldu ki geriye kalan her şeyi unutturdu bana. Takıntım yüzünden başıma gelmişti ve iyi ki de gelmişti. Şimdi geriye bakıp düşündüğümde ne kadar acı verse de bir daha asla böyle bir şey yaşayamayacağımı bilmek acı verse de yine de iyi ki diyorum iyi ki oldu.
İnternetten yabancı insanlarla konuşmayı hep sevmiştim. Farklı sitelere üyeliklerim vardı genellikle İtalyan insanlarla tanışmak isterdim. Sanırım o ülkedeki eserlere olan ilgimdendi. Gerçi hiç biri benim kadar ilgili değillerdi o sanat harikalarına. Aklımın ucundan geçmezdi hep İtalyan aradığım bir yerde bir Koreliyle tanışıp onunla bu kadar konuşacağım, bu denli ortak nokta bulacağım. Kore’yle ilgili yalnızca Kore Savaşı’nı ve BM genel sekreteri Ban Ki Moon’u bilirdim. Onları da bilmesem ayıp olurdu zaten. Alelade bildiğim bir ülkeden insana kendimi o kadar yakın hissetmiştim ki kendime inanamadım. Hala bile inanamıyorum. Sitte üzerinden bana mail atmıştı başta hiç dikkat etmedim kriterlerime uymuyordu. Bir kere Koreliydi oysa ben yalnızca İtalyan bir arkadaş arıyordum. Sonrasında ne yazdığını merak ettim ve maili okudum. O zaman kendime itiraf edemesem de yazdıklarından etkilenmiştim. Ülkeme olan merakı ilgisi ve saygısını öyle bir dille anlatmıştı ki bir an ekrana bakakalmıştım. Ben daha doğru dürüst bu ülke hakkında hiçbir şey bilmezken onun bana yazdıkları beni benden götürmüştü. Anlık bir içgüdüyle cevap verdim ona. Adı Han Jae Sun’du. Henüz soyadların isimden önce yazıldığını bilmediğimden ona Han Jae diye hitap etmiştim mailimde. Sonrasında biraz bile olsun araştırmadığım için kendime kızdım. Onun yazdıklarının yanında öyle basit kalıyordu ki azdıklarım ya da ben öyle hissediyordum. O yazdıkça cevaplarıma bakıp kendimden utanıyordum. İster istemez bu durumumdan ona da söz ettim cevabı beni etkilemişti. Nasıl yazdığımın değil ne yazdığımın daha önemli olduğunu söyledi. Yavaş yavaş ben de Kore hakkında bir şeyler öğreniyordum Jae Sun’dan. Öğrendikçe hayranlığım artıyordu ve ben engel olmadım, olamadım sadece. Daha yüzünü bile görmediğim bir adamın yazılarına hayran oluyordum. Bir şeyi fark ettiğimde artık çok geçti. Yüzünü bile görmediğim o adam hakkında çok şey öğrenmiştim. Düşüncelerini, yaşam tarzını, nelerden hoşlandığını… O da benim hakkımda birçok şey öğrenmişti. Beli tüm o öğrendiğim şeyler yüzünden belki de yazdıklarından bilmiyorum ama ona âşık olmuştum. Yazdıklarına hayranlığım, yazdıklarına âşık olmama sonra da Jae Sun’un kendisine âşık olmama sebep olmuştu. Ya da sağlamıştı mı demeliyim? Artık mail kutumu her açtığımda gözüm onun ismini arıyordu, yalnızca onun yazdıklarına odaklanmaya başlamıştım artık. Neredeyse dünyadan soyutlamıştım kendimi. Zaten çok olmayan arkadaşlarımdan gittikçe soğuyordum. Bir gün ülkeme Türkiye’ye ziyarete geleceğini haber veren bir mail yolladı. Gözlerimi monitörden ayırmamıştım kendimi tokatlamıştım artık hayal âleminde yaşıyorum diye. Ama gerçekti işte. Ne zaman geleceğini soramadım aklıma gelmedi bile. Yalnızca biraz dışarı çıkmak istemiştim o kocaman ev bir an gözümde minicik bir kutu gibi göründü. Arabama atladıktan sonra kendimi havaalanında buldum. Buraya geldiğimi fark etmemiştim bile. Allah’ım bana neler oluyor diye kafayı yiyordum. Her gün farkında olmadan kendimi havaalanında buluyor sonra kendime geldiğimde ise inanamayarak boş boş etrafa bakıyordum. Neden sonra maillerimi kontrol etmek geldi aklıma Jae Sun’dan mail gelmişti. Hem alaylı hem de yapmacık bir sitemkar havayla “Ne oldu yoksa beni görmek istemiyor musun? Ne zaman geleceğimi bile sormadın bileti iptal mi ettirsem?” demişti. Böyle bir şey yapmayacağını biliyordum, seziyordum. Karşılığında “Biraz meşguldüm kusura bakma cevap yazamadım. Çok sevindim senin adına ne zaman geleceksin havaalanından ben alayım seni.” yazan bir mail gönderdim. Her zamankilerden oldukça soğuktu bu. Ama çok sevinmiş görünmek de istemiyordum. Şimdi o maili düşündükçe ne kadar aptal olduğumu anlıyorum. Sadece basit birisi gibi görünmek istememiştim ama sonunda üzülen ben oldum. 6 gün sonra Türkiye saatiyle 3.30’da burada olacağını söyledi. Tabii ki o zaman hava alanındaydım. Ama o yoktu endişelendim bir an ya gelmezse diye ama geldi. Gelemden önce birbirimize fotoğraflarımızı attık. Bu şekilde birbirimizi bulabildik kolayca. Bunu da o akıl etmişti onu bu yüzden seviyordum belki de. Yalnızca 8 gün kaldı burada. Onun da beni sevdiğinden asla emin olamadım zaten böyle bir konuşma da geçmedi aramızda. Hem kim hiç görmediği birine âşık olurdu ki kendi kendimi şartlamıştım. Jae Sun’la 8 gün benim için çok çabuk geçti ama bu sürede ona daha fazla aşık olmuştum. Yalnızlığımı onun sayesinde yenebilmiştim fiziksel olarak değil ama ruhsal açıdan. Uçağa binmeden elime bir defter verdi ve uçak kalkmadan önce kesinlikle açmamam konusunda çok sıkı tembihledi beni. Eğer açarsam benimle bir daha asla iletişim kurmayacağını söyledi. Benim için öylesine önemliydi ki bunu yapsam bile farkına varmayacağını bilsem de uçak kalkmadan defteri açmadım. Şimdiki aklım olsa ne yapardım acaba? Emin değilim doğrusu. Uçak kalktıktan sonra defteri açtım ellerimin ıslandığını fark ettim bir an. Gözlerimden yaşlar akıyordu farkında değildim. Şimdiye kadar hiç ağlamamıştım oysaki. Defterde benimle ilgili düşünceleri yazıyordu benim asla emin olamadığım düşünceler… Ben onu hakkında ne hissettiysem aynılarını o da benim için hissetmişti. Hem mutlu hem üzüntülüydüm. Karmaşık duygular… Ondan önce asla yaşamadığım şeyler bunlar. Yine de içimde biraz umut vardı yine konuşurduk belki ben giderdim onu yanına kim bilir. Kafamda bu ve buna benzer düşüncelerle eve gittim. Mail kutuma bakmak istedim birden nedendi bilemezdim. Jae Sun’dan bir mail gelmişti bir an şaşırdım zira daha yeni yanımdan ayrılmıştı üstelik uçaktaydı. Ama mail dün gelmişti o yanımda olduğu için hiç dikkat etmemiştim. Maili açtım, şöyle bir göz gezdirirken ‘lösemi’ kelimesine rastladım donmuştum o an. Bunu ne anlam geldiğini biliyordum. 11 yıl önce kardeşim bu hastalıktan hayata gözlerini yummuştu. O benim tek ailemdi. Şimdi ömrüm boyunca kardeşimden sonra sevdiğim sevebildiğim ilk erkeğin aynı hastalıktan ölecek olması hayatın anlamsız olduğunu hissettirdi bana. Gözlerim hiçbir şeyi görmedi bir süre. Ölmemesini istedim ama o bana çoktan haber vermişti öleceğini. Beni sevdiği için benimle yüz yüze konuşmak istediği için bir kez olsun gözlerimin içine bakmak istediği için gelmişti buraya bunları yazmıştı mailde. Sonra onun gözlerine hiç bakmadığı fark ettim öyle alelade bakışlardı benimkiler görmemiştim yalnızca bakmıştım. Ne olursa olsun bakmalıyım diye düşündüm ve havaalanındaydım. Gözlerini görmek istiyordum şimdi gitmezsem eğer başka hiçbir zaman göremeyeceğim gözleri görmek için gitmeliydim ve gittim. Ondan 1 buçuk saat sonraki uçağa binmiştim. Hiç umudum yoktu ama havaalanında buldum onu öyle en yalnız köşede oturuyordu yalnızca bakıyordu boş boş. Aynı benim yaptığım gibi. Karşısına geçtiğimi fark etmemişti bile dizimin üstüne çöktüm gözlerini gözlerimle aynı hizaya getirdim ve öylece baktım sadece baktım ilk kez birinin gözlerine dikkat etmiştim. Birbirimize baktık sadece ne kadar hiç bilmiyorum. Tek kelime çıkmadı ağızlarımızdan zaten gerek de yoktu biz böyle de anlaşıyorduk. Ben ona onu ne kadar çok sevdiğimi haykırıyorum, neden erkenden gitti diye kızıyordum neden erken gelmedi diye kızıyordum neden bana beni sevdiğini söylemedi diye kızıyordum gözlerimde o da cevap veriyordu. Kısa bir süreliğine dudaklarımız birbirine değdi hiç hatırlamıyorum nasıl ve ne zaman olduğunu, hipnotize olmuş gibiydim. İçimdeki aşk acıya dönüşüyordu. Aşkım bitmeyecekti ama yanına bir de kocaman acı eklenecekti. Ben yalnızca bunu biliyordum. Ve Jae Sun’un gözlerini… Dudaklarımız ayrıldığında elime küçük bir defter daha verdi gözlerime son kez baktı ben de onunkilere…
Defteri açtım bir süre sonra defterin neden küçük olduğunu söylüyordu bana. Onu takip edeceğimi ve bu defteri bana verebileceğini dilemişti. Dileğini gerçekleştirdiğim için mutluyum Jae Sun seni takip ettim her zaman ederim ölümde bile yayına gelirim diye düşünüyordum yazdıklarının devamını okudum. Başka bir dileği daha vardı: hep mutlu olmam ve onun yerine de yaşamam. Şimdi elimden geldiğince bu dileğini de gerçekleştirmeye çabalıyorum. 4 yıldır bunun için çabalıyorum. Yalnızca onu hatırlayarak mutlu oluyorum ve olmaya devam edeceğim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder